Eén kip. Eén haan. Die heb ik nog over nadat een geheimzinnig virus mijn kippenrijkdom aantastte. Helena, genoemd naar Helena van Troje die zó oogverblindend mooi was, dat daar in de oudheid enorme oorlogen om zijn gevoerd, en Coco. Kort voor Cocorico. En dat is dat weer Frans voor kukeleku. Zij stappen tezamen ongestoord door
Column
Niemand springt huppelend op zo’n tafel en legt met een gelukzalige zucht zijn knieën in van die beugels
“En jij schrijft al je halve leven voor een vrouwenblad,” zegt mijn dokter, enigszins bestraffend ergens aan mijn voeteneind. Of eigenlijk aan mijn knieëneind. Dat is geen woord, maar het is wel een betere plaatsbepaling. En daarmee is voor iedere vrouw mijn positie ook meteen duidelijk. Ik haat dat soort onderzoeken. Nou ja, wie niet?
Lees meer
Column
Na een paar mails begrijp ik al dat je mailbox opruimen net zo ingewikkeld is als oude brieven weggooien
Opruimen. Het lijkt wel of de pandemie een golf van opruimwoede heeft veroorzaakt in mijn brein. Ik heb nooit eerder zo veel puingeruimd en ben ook nooit eerder zo veel bende tegengekomen. Jan ruimt mee. Minder gefocust op laatjes dan ik, maar meer op papier en administratie. De grootste klap maakt hij met zijn mailbox.