Buurman oppert dat je dat pijnlijke pootje ook kunt laten amputeren. Een hond is daar zó aan gewend

“Kijk in hemelsnaam uit met dat pootje!”
Wij hebben een hond met een been van zes miljoen. Nou ja, zo veel kostte het niet, maar we hadden er ook van naar de Bahama’s kunnen vliegen. Dat denk ik tenminste. Ik heb eigenlijk nooit opgezocht wat dat kost.
De hond, Bente heet ze, hinkte. Ze rende niet meer. Speelde niet meer. Snauwde andere honden af.
En ons ook, als we met onze beperkte anatomische kennis probeerden te lokaliseren waar ze pijn had. We puzzelden uit dat het haar knie moest zijn.
Dat sprak Jan aan. Hij geniet van een kunstknie die hem pijnvrije stappen levert. En hij weet maar al te goed wat Bente voelt. Zijn hart krimpt.
De dierenarts verwijst naar een kliniek. Fotootje maken maar.
“Wat kost dat?” vraag ik. Ik krijg meteen een blik waaruit ik concludeer dat dat een onfatsoenlijke vraag is. Maar ik wil er toch echt even nuchter over praten. Onze Bente is tien. Dat is niet jong. Fotootje is prima, maar dat levert haar niks op. Dat vertelt ons alleen wat we eraan zouden kunnen laten sleutelen. En dan kun je je net zo goed op voorhand afvragen of je dat wel wilt met een hond van tien jaar oud. Vind ik.
Dat vindt dus lang niet iedereen. Dat merk ik al snel. Jan staat er heel anders in. Een buurman oppert nog dat je dat pijnlijke pootje ook kunt laten amputeren. Stuk goedkoper en een hond is daar zó aan gewend. En een andere handige hondenbezitter stelt voor om Bentes achterstel vast te maken aan een karretje met zwenkwieltjes. Die wieltjes had hij nog wel in zijn schuur. Van een ouwe bureaustoel. Die mochten we wel hebben.

Daarna besloten we Bentes knie niet meer voor te leggen aan vreemden. We lieten foto’s maken en Jan zei al tijdens de bespreking ‘ja’ tegen de operatie. De dierenarts zou de afgescheurde kruisband weghalen en een stalen plaatje monteren, zodat die knie niet gaat wiebelen. Zoiets. Na begeleiding van de dierenfysio zou ze geen pijn meer hebben.

Dat klopt. Ze speelt weer. Rent weer. Is blij. Vindt alle hondjes aardig. Zó aardig, dat we haar voortdurend waarschuwen. Stel je voor dat die schroeven losgaan.
Ik zoek het voor de zekerheid toch een keertje op: twee weken Cookburn Town, San Salvador Island, Bahama’s, Club Med, all-in, met vliegreis voor twee personen valt ruim binnen het budget.

En toch kunnen die plaatjes van palmen en paradijselijk witte stranden niet op tegen dit: een blije spelende hond op de dijk langs de ringvaart.