“Die arme Riet. Tot haar knieën in de corona en ook nog eens geen verjaardag.” Ze is een bijzonder mens, buurvrouw Riet. SEH-verpleeg- kundige (SpoedEisendeHulp) en daardoor van onschatbare waarde voor iedereen op ons dijkje. Wij consulteren altijd eerst haar. De huisarts ziet ons zelden. We hoeven niet eens bij Riet langs. We appen gewoon een foto en zetten er iets bij: ‘Ik heb hier overal pukkels, Riet. Kan dat kwaad?’ En dan Riet: ‘Nee joh.’
En ze zou met pensioen. Ze had al een cateringbedrijf opgericht met een oud-collega die ook heel lekker kan koken, ze zou brocantemarkten bezoeken met haar zus en daarvoor geregeld strooptochten naar ouwe meuk uitvoeren in nabije buitenlanden en ze zou dit najaar met mij samen alcohol gaan stoken. Daar moeten we nog een distilleerketel voor aanschaffen en aandelen uitgeven aan fruitbomenbezitters in ons dorp. Kortom: ze had er ernstig voor gewaakt in een gat te vallen.
Toen kwam de corona. Dus werkte ze door op verzoek van haar bazen. Riet heeft nergens meer tijd voor. Maar nu is ze jarig. Wat ooit een prachtig feest had moeten worden, werd een eenzame quarantaine. Met man, twee honden en een afhaaldiner.
“Die arme Riet,” zegt de buurvrouw van nummer 1 nog maar eens. “Als we nu eens voor haar gaan zingen?”
We wonen aan een ringvaart. Aan de overkant van de ringvaart is een wandelpad. Als we ons daar opstellen, met alle gezinnen van de dijk, kunnen we Riet toezingen.
“Met sterretjes in onze handen,” bedenkt nummer 1, die op dreef is. En omdat ik daar niet voor onder wil doen, zeg ik: “En dan zingen we ‘You’ll never walk alone’. Of is dat te erg?” Ja. Dat is te erg. Dus we doen het. Als de zon bijna ondergaat, verzamelen we ons met een stuk of zeven gezinnen bij de brug. We leggen teksten neer en sterretjes. Zodat je zelf kunt pakken. Nummer 1 heeft een luidspreker aan haar telefoon gekoppeld; Lee Towers himself doet via YouTube mee.
Daar staan we dan. Gezinsplukjes op anderhalve meter van elkaar. Op de dijk aan de overkant van de vaart. We emmeren met die sterretjes en branden onze vingers aan ouwe aanstekers. En we zingen. Nou, eigenlijk schreeuwen we. “Walk on! With hope in your heart!” Riet staat in haar tuin. Zwaar aangedaan. Haar man reikt haar in rap tempo de ene tissue na de andere aan. Er is geen houden aan. Na afloop roept Riet bij de voordeur dat dit haar mooiste verjaardag ooit was. Wij lachen haar op gepaste afstand toe. Missie geslaagd.
Als het nu ook maar lukt om dat vreselijke lied weer uit mijn hoofd te krijgen.