“Ik weet niet of je er iets van hebt meegekregen, maar wij liggen als bedrijfstak enorm onder vuur,” zegt mijn pedicure. Ik heb nog maar net mijn sokken uitgetrokken en ben op weg naar de behandelstoel. Op dat korte stukje krijg ik al een hele toespraak te verwerken over stikstof, maatregelen, complotten in Den Haag om cijfers te vervalsen, de PostcodeLoterij die doelen steunt die het beleid omtrent natuurgebieden steunt en waar dus geen boer lid van mag zijn en de samenzwering van alle media om de boeren in een kwaad daglicht te stellen door nepnieuws te verspreiden en de waarheid te verdoezelen.
Ik spreek mijn eerste reactie (“O? Ik wist niet dat het pedicurevak werd bedreigd?”) niet hardop uit. Ik voel ook wel dat ze op dit punt geen gevoel voor humor heeft. En ze weet waar ze het over heeft. Haar man heeft een boerenbedrijf. En die hebben de laatste jaren een hoop maatregelen over zich heen gekregen. Dus dat ze dan een keer naar het Binnenhof rijden om te laten merken dat het nu wel klaar is, snap ik best. “Over die verkeerde metingen lees je niets in de krant. Dat komt niet in Het Journaal. Het is één groot complot,” zegt de pedicure. Onderwijl zit ze met haar tang in de buurt van mijn teennagels, maar er gebeurt nog niets. Ze pakt mijn grote teen die altijd jubelt, waardoor ze de andere nagels niet kan knippen en ze knakt hem dubbel. Zo. Nu kan ze erbij. Ik kijk toe en zeg: “Ik heb van alles gelezen over die foute cijfers. En gezien ook. Dus ik vind het wel meevallen met die media. Dat onderwerp is toch behoorlijk van alle kanten belicht.”
“Niets lees je erover. Totaal niets. Ze verbergen dat. Schandalig, hoe ze een kleine groep hardwerkende ondernemers verantwoordelijk maken voor…”
Ze ratelt door. En ik zet door met mijn verdediging van de media, want daarin verdient mijn halve familie zijn inkomen en ik kan het op mijn beurt niet hebben dat die beroepsgroep nu zo onterecht wordt afgefakkeld.
“Je moet ook niet alleen naar Shownieuws kijken,” zeg ik nog. Want ik denk: met een grapje leid ik haar wat af. Dan werpt ze zich misschien op de plek waar ik haar voor bezoek. Mijn tenen. Dat doet ze. Terwijl ze vol woede uitroept dat ze nooit naar Shownieuws kijkt, knipt ze niet alleen de nagel maar ook de bovenkant van mijn middelste teen af. Ik bloed als een rund.
Ik reed me laatst nog bijna dood op de A7 omdat er een onverlichte tractor opdook die met een gangetje van dertig terugkeerde van een protestgang, maar dat liep goed af. Nu kan ik met die gescalpeerde teen mijn schoenen niet meer aan.
Ik ben dus een indirect slachtoffer van de landbouwprotesten. Ik hoop dat ze daar in de statistieken rekening mee houden.
Bekijk de pagina: 20-04 Marjan