‘Vanavond zenden ze het uit.’
Klein bericht bij een spelletje Wordfeud. Oude schoolvriend stuurt het me, terwijl hij achterstaat met 120 punten. Dat is fijn voor een keertje, want meestal heeft hij alle mazzel van de wereld en verslaat hij me lachend meerdere keren achtereen. Een enkele keer wisselen we wat woorden.
De leukste correspondentie ontstond toen hij me vertelde dat hij ging meedoen aan First Dates. En daar ben ik fan van! Totaal! Ik vind de Engelse versie geweldig en de Nederlandse minstens zo leuk. Ik vind barman Victor bloedmooi met die blauwe ogen en ook nog grappig en maître Sergio vind onvergetelijk met zijn suffe uitspraken over de liefde. Ik hou ervan! Ik hou ervan als het klikt en ik geniet er ook van als het totaal misloopt. Als je de wanhoop ziet rijzen: hoe houd ik dit vol tot en met het dessert? Help mij! En nu die ouwe vriend. Wat leuk.
Dus ik zit op tijd klaar en wacht af. Daar loopt hij. Hij ziet er niet meer uit alsof hij zeventien is, maar dat wist ik natuurlijk al. Dat mijn armen niet lang genoeg meer zijn om hem te omarmen, wist ik niet.
“Is dat hem?” vraagt Jan, die ook van First Dates houdt. Ik knik, terwijl de oude vriend op televisie aan de keurige dame tegenover hem bekent dat hij ervan houdt om uren, maar dan ook uren achter elkaar intens te beminnen. Nu heeft die mevrouw ook gezien dat haar armen daar niet lang genoeg voor zijn. Zij heeft allang besloten om gedurende deze First Dates-maaltijd elegant te zwijgen en te glimlachen, onhoorbaar biddend dat iedereen een beetje dooreet en dat ze er snel van af is.
“Zegt hij dat nou echt?” vraagt Jan zich af bij de verklaring van schoolvrind van vroeger.
“Ja. Dat hoorde ik ook,” zeg ik. “Uren en uren.” Daarna kijken we samen toe hoe de ramp zich voltrekt en de mevrouw vriendelijk bedankt voor de uitnodiging nog eens terug te blikken op deze ontmoeting. “Nee hoor. Dank je wel,” zegt ze.
‘Hoe vond je het?’ vraagt hij de volgende dag via de Wordfeudchat. Ik sta nog steeds voor en ga deze partij zeker winnen.
‘Mooie vrouw,’ tik ik, in een laffe poging onder een antwoord uit te komen.
‘Is dat alles wat je te zeggen hebt? Zeg dan liever iets lulligs,’ schrijft hij. Ik: ‘Nog lulliger?’
Waarop hij de partij afbreekt en niet meer reageert op mijn uitnodiging om een nieuwe Wordfeud-partij te beginnen. Hij zwijgt nu al uren en uren.
lees het hele artikel hier 21-09 Marjan
Fotografie: Marloes Bosch