We kondigen een cursus paaldansen aan, zodat iedereen er flink tegen opziet en alles een verrassing blijft

“Ik ga dit jaar mijn verjaardag vieren.” Jan zucht meteen. Hij denkt dat ik het niet hoor, maar ik hoor het heus wel. Hij voorziet nu al driemaal daags een verandering van gedachten. Nee, ik vier het toch maar niet. Ja, toch maar wel.

In dat ‘toch maar’ zit een wereld van verjaardagsleed verborgen. Vol frustratie of er wel visite komt. En als ze dan komen, komen ze dan ook binnen de door jou gestelde tijd? Of komen ze als het feest is afgelopen en je net van plan bent je kinderen naar bed te doen? Zoals mij ooit overkwam op een kinderverjaardag met schoonouders. En voor wie zich nu afvraagt: kwam dat ooit weer goed? Nee. Dat kwam het niet.

De ene keer is er te veel gebak. De andere keer veel te weinig. Iedereen wil ineens alcoholvrij bier en je hebt maar zes blikjes. De rode wijn is niet te drinken en de hele familie is plotseling vegetarisch geworden, dus ze willen geen worst. Of ze nemen allemaal bloemen mee. Grote bossen bloemen. Hoeveel vazen heeft een gemiddeld mens in huis? Ik heb er drie.

Ik heb kinderverjaardagen braaf gevierd; een kind krijgt al genoeg frustraties mee, daar wilde ik geen verjaardagstrauma aan toevoegen. Met mijn eigen verjaardag was ik zo ongeveer klaar op mijn vijftiende. Van dat feestje heb ik nog wat zwart-witfoto’s. Die zijn heel treurig, met zo’n koffergrammofoon en maar één lp: That’s Soul nummer 3. Nu word ik 65. Hè? Echt? Ja. Echt.

“Ik huur een workshop aan huis. Daar las ik over. Schilderen à la Bob Ross. Beginnen we om half drie. Eerst koffie met taart. Tijdens het creatieve deel een drankje en hapje en na afloop naar het eetcafé op de hoek.” Jan kijkt me aan en zwijgt. Dat kan hij goed. Hij laat alles wat ik zeg altijd even zakken. Om daarna te schudden of te knikken. Deze keer knikt hij.

En zo gebeurt het. We kondigen een cursus paaldansen aan, zodat iedereen er flink tegen opziet en alles een verrassing blijft. Er komen twee juffen met opvouwbare schildersezeltjes, verf en inspiratie. Kinderen, kleinkinderen, aanhang, nichten en een neef schilderen twee uur lang bergen in de mist met een verstild meer op de voorgrond. Daar omheen veel happy trees. Aan het eind maken we een groepsfoto waarop iedereen trots zijn eigen schilderij toont. Allemaal hetzelfde en toch weer heel anders.

Mijn kinderen krijgen aan het eind van de verjaardag ruzie. Want eentje zou het cadeau verzorgen en is dat vergeten. Waarop ik ze verzeker dat zij voor mij de allermooiste cadeautjes zijn van de hele wereld, zodat ze tevreden het pand verlaten. Gelukkig nemen ze hun schilderijen mee.

Het was een topverjaardag. Over 65 jaar doe ik het weer.